بالا بودن سن مادر، سابقه دیابت در خانواده، چاقی پیش از بارداری و سابقه دیابت بارداری از جمله عوامل تعیین‌کننده برای تجویز انسولین برای مادرانی است که دچار دیابت بارداری هستند. با این وجود تأثیر استفاده از روش‌های کمک باروری در ابتلا مادران به دیابت بارداری و نیاز به مصرف انسولین در این دوران همچنان ناشناخته مانده است.
دکتر کوهکن، دکتر محمد خمسه، دکتر حمیدرضا برادران و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی ایران، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، پژوهشی را طراحی کردند که در آن ۲۳۶ زن باردار ایرانی مبتلا به دیابت بارداری که دیابت آنان از طریق آزمون مقاومت به گلوکز تشخیص داده شده بود، بررسی شدند.
به گزارش ایسنا در این پژوهش مبتلایان به دو گروه کلی تقسیم شدند، گروه اول (۱۰۰ نفر) که از روش های کمک باروری استفاده کرده بودند، خود به دو گروه تقسیم شد، ۶۰ نفر که از دارو استفاده کرده بودند و ۴۰ نفر که در میان داروهای خود انسولین نیز دریافت کرده بودند. گروه دوم (۱۳۶ نفر) که از آن میان ۱۰۲ نفر دارو دریافت کرده بودند و ۳۴ نفر که در میان داروهای خود انسولین نیز دریافت کرده بودند. اطلاعات آماری، بالینی و بیوشیمیایی دو گروه با هم مقایسه شد.
نتایج این پژوهش نشان داد، ۴۰ درصد مادرانی که از روش های کمک باروری استفاده کرده بودند و ۲۵ درصد مادرانی که به طور طبیعی باردار شده بودند، سابقه مصرف داروهای حاوی انسولین داشتند. بر اساس نتایج آماری، سن بالای ۳۵ سال مادر، سطح بالای گلوکوز خون (پیش از بارداری)، سطح HbA۱c خون و استفاده از روش های کمک بارداری عوامل مستقلی هستند که احتمال لزوم انسولین درمانی در طول بارداری را افزایش می‌دهند.
